Hellenizm reformowany jest drogą środka sytuującą się pomiędzy hellenizmem tradycjonalistycznym, rekonstrukcjonistycznym z jednej strony, a eklektyzmem neo-pogańskim z drugiej strony. Istota owej reformy wyraża się w czterech tezach – postulatach.

1. Reforma teologii. Rozwijamy teologię w kierunku większej spójności. Dotyczy to w pierwszym rzędzie panteonu. Rozproszenie geograficzne Greków sprawiło, że ich Panteon stał się wyjątkowo obszerny. Często tą samą sferą zajmowały się w róznych regionach odrębne Bóstwa, a to samo Bóstwo uzyskiwało inne kompetencje w różnych regionach. Wiele Bóstw miało charakter wyłącznie lokalny - nie ma sensu zatem ich kult, przynajmniej w Polsce, gdyż bóstwa miejsca powinny być miejscowe. Zdajemy sobie sprawę, że liczba Bogów jest nieskończona i każdy aspekt rzeczywistości jest boski. Jednak  Kult winien nas kierować wzwyż, dlatego hellenizm reformowany skupia się przede wszystkim na Olimpijczykach. Nie chcemy spłycać przekazu na ich temat, ale nie unikniemy wysiłku teologicznego zmierzającego do nadania ich pojęciom interpretacji zrozumianej dziś i ukazującej współczesną aktualność.

2. Reforma liturgii. Chyba nie trzeba nikomu tłumaczyć, że praktykowanie dawnych rytuałów jest nie tylko kłopotliwe (ofiary całopalne), a często po prostu niewykonalne (hekatomby, czy generalnie ofiary krwawe, które zapewne zaalarmowałyby obrońców praw zwierząt). Hellenizm reformowany postuluje: uchwycić istotę ofiary, znaleźć odpowiedniki jej elementów w naszym współczesnym życiu i odważnie przekształcić dawną praktykę. Nie jest jednak wyłącznie nurtem filozoficzno-medytacyjnym. Uznajemy, że praktyka religijna jest elementem fundamentalnym, mającym na celu przekształcanie naszej świadomości i zbliżaniem jej do Bogów.

3. Reforma hymnodii. Dawne hymny są bardzo szacowne, ale o ile zgodzimy się z pierwszym postulatem, reformy teologii, to naturalnie hymny powinny się dostosować. Przykłady hymnów przekształconych w duchu hellenizmu reformowanego można znaleźć na naszej stronie w dziale Hymnodia. Czerpiemy obficie z tradycji, staramy się jednak, by hymny te nadawały się do codziennej praktyki modlitewno-medytacyjnej. W tym celu rezygnujemy z epitetów o charakterze lokalnym i staramy się nadać utworom charakter modlitewny.

4. Reforma kalendarza. Już starożytni uważali, że kalendarz ateński świąt ma za dużo. O wielu świętach niewiele wiemy. Zwykle były one czymś bardzo lokalnym: Ateńczycy świętowali różne wypadki z życia ich herosa, Tezeusza. Wiele poświęconych jest pomniejszym, zapomnianym bóstwom. Kalendarz ten opiera się na innym systemie miesięcy, niż ten, według którego żyjemy, chodzimy do pracy, etc. Hellenizm reformowany postuluje zatem:

a) miesiące przystosować do powszechnie używanych,

b) zgodnie z postulatem Platona (Prawa, VIII), w każdym miesiącu powinno być święto dla jednego z Dwunastu Olimpijczyków, któremu poświęcony byłby w sposób szczególny cały miesiąc,

c) zamiast świętować tylko w pierwszej dekadzie, wprowadzić cykl tygodniowy, nawiązując do kalendarza rzymskiego (naszą propozycję kalendarza - patrz na stronie Kalendarz).