Hestia

Bogini ogniska domowego, obecna w świętym ogniu we wszystkich świątyniach.

Niewiele jest mitów mówiących o Hestii, co poniekąd również odpowiada jej naturze. Była pierwszą córką Kronosa i jako pierwsza została przez niego połknięta. Jako ostatnia została też uwolniona przez Zeusa.

Ponoć Posejdon i Apollo zapragnęli związać się z Boginią, stanęli zatem do konkurów. Hestia nie chciała dopuścić by Bogowie się o nią pokłócili, dlatego przysięgła na głowę Dzeusa, że nie ulegnie żadnemu mężczyźnie i zachowa dziewictwo. Dzeus zgodził się na to i przyznał jej udział we wszystkich ofiarach dla Bogów – to jej przysługuje odtąd pierwsza ofiara. Ma ona swe miejsce w każdej świątyni, jak w i każdym domostwie śmiertelników. Jej imię oznacza serce, serce domu – ognisko domowe, tak jak i serce świątyni – płonący w każdej ogień. Rozpalano go wyłącznie przez pocieranie kawałków drewna, albo od słońca.

Tylko raz cześć Hestii została zagrożona, gdy pijany Priap stracił panowanie nad sobą na widok śpiącej Bogini. Jego niecne zamiary udaremnił ryk osła. Ośmieszony bożek musiał w popłochu uciekać.

Ognisko jest źródłem ciepła, miejscem schronienia. Również Bogini ta uważana była za najbardziej ciepłą, litościwą i opiekuńczą. Ognisko miejscem, gdzie spotykają się domownicy, prawdziwym sercem domu. Tak też Hestia niesie między Bogów pokój, wycisza ich konflikty, chociaż ich nie rozwiązuje (to domena Dzeusa). Z szacunku dla niej wszyscy odkładają broń. Wewnętrzny spokój płynący z wycofania się ze świata konfliktów, domowe ciepło i życzliwość, są to wartości, które Hestia wnosi w nasze życie. Wspomnienie jej na początku każdej modlitwy, gdy zapalamy lampkę, umożliwia nam wyciszenie umysłu i przygotowanie się do dalszych czynności kultowych. Hestia w naszych domach towarzyszy rodzinnym posiłkom, zwłaszcza uroczystym.

Nazwa użytkownika